در نبردی که میان ایران و رژیم صهیونیستی آغاز شده، میدان جنگ دیگر فقط مرزها و آسمان‌ها نیست. این یک جنگ ترکیبی است؛ بخشی از آن در ذهن و روان ما جریان دارد.
اگر این درگیری ادامه‌دار شود – که چندان هم دور از انتظار نیست – میزان تاب‌آوری ما در برابر اخبار، استرس‌ها، شایعات، ترس‌ها، دلهره‌ها و فرسایش روانی، نقشی حیاتی در حفظ انسجام اجتماعی و امنیت ملی ایفا خواهد کرد.
تاب‌آوری صرفاً صبوری نیست؛ مهارتی است که باید آموخت، انتخابی است که باید آگاهانه انجام داد و ضرورتی است که نمی‌توان از آن چشم پوشید.
برای تقویت تاب‌آوری روانی در شرایط جنگی باید:
ـ مصرف اخبار را مدیریت کنیم و به‌جای دلهره، به دنبال تحلیل باشیم.
ـ از پخش و تکرار شایعات بپرهیزیم؛ چراکه این کار به تقویت جبهه دشمن منجر می‌شود.
ـ از افراط در استفاده از شبکه‌های اجتماعی خودداری کنیم؛ پیگیری لحظه‌به‌لحظه اخبار جنگ، فرسودگی روانی می‌آورد.
ـ مراقب کودکان و سالمندان اطراف‌مان باشیم؛ آنان بیش از دیگران آسیب‌پذیرند.
ـ کارهای روزمره را ترک نکنیم؛ ادامه زندگی، جلوه‌ای از مقاومت است.
ـ برای آرامش درونی، به پناهگاه‌های معنوی مانند نماز، قرآن، دعا، مداحی و … پناه ببریم.
و برای پیشگیری از آسیب‌های روانی نباید:
ـ وانمود کنیم که اتفاقی نیفتاده است؛ انکار واقعیت، درد را از بین نمی‌برد بلکه آن را عمیق‌تر می‌سازد.
ـ ضعف از خود نشان دهیم، اما در عین حال نباید احساسات‌مان را سرکوب کنیم؛ باید با افراد امین گفت‌وگو کنیم و خود را تخلیه نماییم.
ـ به دشمن اجازه دهیم تصویر ایرانِ شکست‌خورده را روایت کند؛ روایت ما باید روایت یک ملت مقاوم باشد، نه ملتی فروپاشیده.
در این جنگ، حتی اگر بمبی به ما نرسد، اخبار می‌رسند. حتی اگر ساختمانی فرو نریزد، ترس بر دل‌ها می‌ریزد. مراقبت از خود و یکدیگر وظیفه ماست.
مراقبت از روان، بخشی از مقاومت است.
نظری بدهید